Επίκαιρες Σκέψεις
1.- Για πρώτη φορά μετά το 2003, που είχε τεθεί λάθος ερώτημα, θα κάνω σχόλιο για τα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων. Η άποψη όλων των καθηγητών του βαθμολογικού κέντρου στο οποίο συμμετέχω είναι ότι τα θέματα μαθηματικών κατεύθυνσης ήταν δύσκολα και πολλά. Δεν μπορούσαν να αντιμετωπισθούν στον προβλεπόμενο χρόνο από τους μαθητές. Γι' αυτό και στείλαμε διαμαρτυρία στην κεντρική επιτροπή, με υπογραφές από όλους τους βαθμολογητές.
Θα προχωρήσω ακόμα λίγο την άποψη αυτή. Ειδικά το 4ο θέμα απαξιώνει εντελώς το σχολικό βιβλίο, τη διδασκαλία στην τάξη,τον ίδιο τον εκπαιδευτικό και τελικά τα ίδια τα μαθηματικά. Αποθαρύνει τους μαθητές, τους κάνει να μισήσουν τα μαθηματικά.
Ο "εμπευστής" αυτού του θέματος δεν το έβαλε για να εξετάσει μαθητές, αλλά για να εντυπωσιάσει τους καθηγητές.
Αλλά γενικά η φετινή επιτροπή, δε φαίνεται να τα πήγε και τόσο καλά.
Η κ. Αρβελέρ φρόντισε ΄- προς τιμήν της - να "κατσαδιάσει" την επιτροπή για το θέμα της έκθεσης, αν και ήταν δικό της κείμενο. Είπε πολύ ευγενικά, ότι αυτή δεν θα το έβαζε ποτέ σε μαθητές.
Στη φυσική η μία απόφαση να αναιρεί την άλλη...
Όσο για τα μαθηματικά, αν ζούσε σήμερα ο Fermat - οποίος ως γνωστόν ήταν δικαστής - και έβλεπε πως χρησιμοποίησαν το θεώρημά του στο 4ο θέμα, το πιθανότερο είναι ότι θα έστελνε στην γκιλοτίνα το άρρωστο μυαλό που το κατασκεύασε.
30-5-2012
2-. Σήμερα είχα επιτήρηση. Έκθεση, οπότε τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά. Δίπλα στα παράθυρα της αίθουσα είναι μια ψηλή λεύκα.Κάποιος λανθάνων ήχος με έκανε να στραφώ προς τα εκεί. Δυο καρακάξες είχαν ανεβάσει τα μικρά τους (πώς άραγε;) στο πιο ψηλό κλαδί. Ήταν λίγο μουσκεμένα από τη πρωινή δροσιά και προσπαθούσαν να πάρουν ενέργεια από τον ήλιο, γι' αυτό που ετοιμάζονταν να κάνουν: Να πετάξουν για πρώτη φορά!
Κανένας άλλος δεν τα βλέπει, δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Και αυτό με λυπεί.
Οι γονείς τους κάθονται εκεί κοντά, σε κάποιο κλαδί, αυτά είναι φοβισμένα, τιτιβίζουν, τους φωνάζουν, αλλά αυτοί δεν πλησιάζουν. Τα ενθαρύνουν να πετάξουν, αλλά δεν τα βοηθούν πλέον. Μάλιστα τις τελευταίες ημέρες τα τάιζαν όλο και λιγότερο. Τα άφηναν να πεινάσουν, για να τα αναγκάσουν να πετάξουν, να ζήσουν. Αλλοιώς πώς; Πρέπει να απεξαρτητοποιηθούν από τους γονείς, πρέπει...
Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται... Όσο θα υπάρχει ήλιος...Και ζωή...
"Επί Ασπαλάθων..."
3-. Σήμερα τα παιδιά έγραφαν λογοτεχνία. Το θέμα ήταν το ποίημα του Γ. Σεφέρη "Επί Ασπαλάθων...". Εκεί μιλάει για ένα τύραννο, τον Αρδιαίο, τον οποίο του θύμισε ο θάμνος με τα σουβλερά αγκάθια,ο Ασπάλαθος, γιατί επάνω σε αυτόν κύλησαν τον τύραννο οι πολίτες και τον θανάτωσαν.
Έκανα μερικές σκέψεις. Καταρχήν οι Ασπάλαθοι δε βγάζουν ανθούς το μήνα Μάρτη. Δεν έχουν μόνο αυτοί βελόνια. Έχουν και οι ακακίες, τα σπάρτα, οι βάτοι, οι αφαλαρίδες...
Αν ήταν ένας ο Ασπάλαθος, ένας ο Αρδιαίος, θα τον ξεριζώναμε και τέλος.Το θέμα είναι τα άλλα αγκάθια, τα πολλά, αυτά που είναι γεμάτη η ανθρωπότητα. Δε χρειάζεται να είναι σουβλερά, σαν του σφάλαχτρου, τη ζημιά τη κάνουν γιατί είναι πολλά. Ποιον να πρωτοκυλήσεις πάνω στα αγκάθια, ώστε να πληρώσει εδώ τα κρίματά του και όχι στον κάτω κόσμο του Σεφέρη;
Το πρόβλημα δεν είναι ο ένας κακός τύραννος, αλλά οι πολλοί μικροί τυρανίσκοι...
Όλυμπος
4-. Σήμερα είχα την ευτυχία να ανέβω ξανά στον Μύτικα. Το είχα υποσχεθεί σε δύο μαθητές μου και σε έναν φίλο μου. Έτσι, ξεκινήσαμε
οι τέσσερεις. Αυτή τη φορά διάλεξα μια μια πιο σύντομη διαδρομή. Από Ελασσόνα και το καταφύγιο "Χρηστάκης", στα 2500 μέτρα. Η μέρα ήταν περίφημη! Η συγκίνησή μου έντονη. Κάθε φορά διαφορετική. Για πρώτη φορά είδα αγριόγιδα και άλογα τόσο ψηλά. Ξεδιψούσαν στο λιγοστό χιόνι. Σε 2,5 ώρες είμαστε στον Μύτικα. (δείτε τη σχετική φωτογραφία). Εγώ, για πέμπτη φορά! Ελπίζω να ανέβω και άλλες φορές.
14-7-2012
Νείλος
5-. Τί γυρεύουν οι άσπροι άνθρωποι στον Νείλο;
Ταξιδεύω με το Λίβα καταμεσήμερο. Μια μελαγχολική μουσική βγαίνει από τους φοίνικες, μια μαούνα κλαίει καθώς την προσπερνάμε,
οι άσπροι ερωδιοί ζουν αθόρυβα, χωρίς να μολύνουν.
Ο αγέρας φέρνει όλη την αγωνία των Φαραώ και των Πτολεμαίων αυτής της γης. Αιώνες-χιλιετίες κράτησαν μακρυά τους άσπρους ανθρώπους, τα χλωμά πρόσωπα. Έζησαν αρμονικά με τον Νείλο. Τον λάτρεψαν και τους έθρεψε. Έζησαν μαζί με τον κροκόδειλο,
τον θεοποίησαν. Σήμερα ήρθαν οι βόρειοι. Τώρα που οι Φαραώ πέθαναν και οι μούμιες τους βγήκαν σε κοινή θέα, ο Νείλος και η
Αίγυπτος παραδόθηκαν. Κυλάει πλέον σε πέντε επίπεδα, αδυνατώντας να πλημυρίσει το Δέλτα του. Ο κροκόδειλος εξορίστηκε από τις όχθες του. Τον βρίσκεις πέρα από το Ασσουάν. Οι Νούβιοι δε ζουν πια από την έρημο. αλλά από τους τουρίστες. Η Αιγυπτιακή γη κλαίει, αλλά για να δεις τα δάκρυά της, πρέπει να μπεις στα σπλάχνα της, να μετρήσεις τους φοίνικες και τους πάπυρους που λιγοστεύουν. Η Υπατία νεκρή, δεν μπορεί να προστατέψει τους μαθητές της. Κανένα ίχνος της δεν βρήκα στην Αλεξάνδρεια.
Επικοινώ μαζί της μέσω των νερών του Νείλου. Συμφωνούμε, ότι καθήκον μας είναι να αναρωτιόμαστε για τα πάντα, κόντρα στην μισαλοδοξία και τον φανατισμό. Μην περιμένουμε όμως αυτέ ς οι σκέψεις να αγγίξουν όλους του ανθρώπους. Ο Νείλος είναι
απέραντος, διασχίζει την πλατιά έρημο, αλλά επηρεάζει και πρασινίζει μόνο μια στενή λουρίδα γης.
Ακούω το τραγούδι, δεν καταλαβαίνω τα λόγια, αλλά το άγγιγμά του είναι βαθύ και οδηνηρό. Λίγο θέλω για να πηδήξω στα νερά.
Από πού όμως έρχεται η μουσική; Από τα μικρόφωνα του πλοίου, από τις χουρμαδιές, από τους γρανίτες της ερήμου, την καρδιά του Ραμσή, ή από το νου μου; Μια πράσινη νησίδα φάνηκε και μου πήρε εντελώς το νου.
Η επίσκεψη στο Ναό του Εντφού, ήταν μια έκλπηξη. Περήφανος Πτολεμαικός ναός, δημιουργεί δέος με τον όγκο του. όπως όλες οι θρησκείες υποτάσσει τον άνθρωπο στην εξουσία, τον παραδίνει δέσμιο στον βασιλιά. Έτσι η θρησκεία ελέγχει την κοσμική εξουσία και γι' αυτό είναι πάνω από αυτήν. Ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας έχει να κάνει με τον έλεγχο του φόβου του θανάτου του ανθρώπου.
Τα γαιρουράκια που βλέπω στις όχθες του Νείλου είναι όλα άσπρα, αλλά οι άνθρωποι είναι μαύροι ή μελαψοί. Γιατί άραγε; Η ενναλαγή του τοπίου είναι: Γρανιτένιοι λόφοι-πετρώδεις εκτάσεις, μια πράσινη λουρίδα, συνήθως καλλιεργημένη, καλαμιώνες με ερωδιούς, ο Νείλος και τα ίδια από την αντίπερα όχθη.
Είμαι στο μεταίχμιο, στην κόψη. Να γύρω από τη μία ή την άλλη πλευρά; ΟΙ εικόνες που βλέπω είναι αυτές που επιθυμώ, το τραγούδι που ακούω με ανατριχιάζει, αλλά ταυτόχρονα με εξοργίζει, γιατί μου διαμορφώνει τη διάθεσή μου. Με ηρεμεί το νερό και τα πουλιά, αλλά ο ήλιος γέρνει, η μέρα του και η μέρα μου τελειώνει. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό. Οι Φαραώ, έτσω και αν έχουν βαλσαμωθεί, δεν πρόκειται να αναστηθούν. Ο Νείλος τρώει τον ήλιο. Κυτάζω συνέχεια το δίσκο του και μετά ένα άλλο σημείο του ουρανού, όπως έκανα παιδί. Βλέπω κυκλικούς δίσκους σε όλα τα χρώματα.
Ο τελευταίος ερωδιός ξεψύχησε βουτώντας να φάει την τελευταία ακτίνα του ήλιου...
6-.Αυτές τις ημέρες κάνουμε με τους μαθητές μου κάτι πολύ σπουδαίο...Ανεβάζουμε μια θεατρική παράσταση
με τίτλο "Μια ημέρα στο σχολείο", στο θέατρο "Δαίς¨...
7-.Περί των θεμάτων....Πορτοσάλτε.docx (16166)
8- Μογγολία - Έρημος Γκόμπι
Τζένγκις Χάαν
Το απέραντο της στέπας
το βαθύ γαλάζιο του ουρανού
εξάπτει τη φαντασία, την περιέργεια.
Τί είναι πιο πέρα από το άπειρο;
Πρέπει να μάθω.
Περπάτησα μέρες πολλές χωρίς έλεος
Έκαψα τις φτέρνες μου στην άμμο,
πάγωσε η πρωινή άχνη την αναπνοή μου.
Μάταια. Δεν υπάρχει τέρμα.
Το άτι μου ήρθε κοντά μου, ρουθούνισε:
Έλα να σε πώ πιο μακρυά
έλα να εξερευνήσουμε μαζί τον ορίζοντα
μαζί να ξεδιαλύνουμε το μυστήριο του ουρανού.
Τί είναι πέρα από το άπειρο;
Καλπάσαμε μαζί
ζεστές ημέρες, κρύες νύχτες.
Στην αρχή χωρίς συντρόφους
μόνοι, μέσα στο μεταίχμιο ουρανού και γης.
Τίποτα,
Γυρίσαμε στην αρχή.
Μας κύκλωσαν και άλλοι
με άτια ανήσυχα, έτοιμα για περιπέτεια.
Τί είδατε εκεί που φτάσατε;
Τίποτα, απόλυτο κενό.
Πάμε πάλι μαζί, πάμε με ορμή.
Τεντώστε τα τόξα σας, ακονίστε τα σπαθιά σας
οπλιστείτε με υπομονή και σκληρότητα.
Πάμε πέρα από εκεί που βλέπει το μάτι
και όπου συναντήσετε αντίσταση, γκρεμίστε τα όλα
σφάχτε όποιον μας εμποδίζει.
Πρέπει να δούμε
τι υπάρχει πέρα από το άπειρο.